بیشتر مردم عربستان نمی دانند که اسرائیل از سال 1967 میلادی برخی از جزایر و گذرگاه های دریایی عربستان را تا کنون در اشغال خود دارد. اين دو جزیره، جزیره صنافیر و تیران هستند مساحت جزیره تیران 80 کیلومتر مربع است.

به گزارش موعود جزیره بزرگ، جزیره تیران است و جزیره کوچک، صنافیر و اگر کشوری در آن تجهیزات نظامی مستقر کند، به راحتی می تواند حرکت کشتی های اسرائیلی را از طریق بندر ایلات و خلیج عقبه به طور کامل فلج کند. عربستان ادعا می کند که این دو جزیره، جزایری مرجانی و بدون اهمیت و غیر مسکونی هستند و به همین دلیل است که توجهی به آن ندارد و البته این  به هیچ وجه درست نیست. زیرا این دو جزیره به دلیل موقعیت استراتژیکی حساسی که دارند، جزایری حیاتی محسوب می شوند ؛ این دو جزیره در ورودی تنگه تیران قرار دارند و با توجه به این، بر ورودی خلیج عقبه وبندر ایلات اسرائیل اشراف و تسلط دارند واهمیت این دو جزیره همانند جزایر حریش است که یمن با پناه بردن به دادگاه های بین المللی، آن را از اریتره باز پس گرفت. عربستانی ها اگر راست می گویند و این جزایر مرجانی و غیر مسکونی و بی اهمیت هستند و منابع معدنی و نفت در آن وجود ندارد، چرا با یمن در مورد برخی جزایر مرجانی کوچک و مشابه مانند جزیره فرسان وارد نزاع های خونینی شدند هر چند این جزایر همانند جزایر تیران و صنافیر،  برگذرگاه ها و ورودی های دریایی مشرف نیستند؟

2- داستان اشغال این دو جزیره
اسرائیل این دو جزیره را به دلیل اهمیت استراتژیک آن ها، در سال 1967 میلادی به اشغال خود در آورد. در زمانی که ملک فیصل کنترل این دو جزیره را در زمان جنگ اسرائیل با مصر، به مصر واگذار کرد زیرا این دو جزیره از نظر استراتژیک و جغرافیایی اهمیت زیادی داشت و می توانست مانع حرکت کشتی های اسرائیلی به بندر ایلات شود. پس از سال 1967 که اسرائیل بخش های زیادی از کشورهای عربی و همچنین این دو جزیره را به اشغال خود در آورد، عربستان و مصر هر یک دیگری را مالک این دو جزیره معرفی می کردند تا باعث ایجاد حساسیت مردمشان در مورد این دو جزیره اشغالی نشوند. اما حقیقت این است که این دو جزیره، به عربستان تعلق دارند.

با مراجعه به سایت گوگل و جستجوی این دو جزیره متوجه می شویم که در مورد آن ها نوشته است به عربستان تعلق دارند. این تصویر جزیره صنافیر است که گوگل آن را متعلق به عربستان دانسته است. با نگاه به نقشه عربستان که در ادارات دولتی این کشور نصب شده اشت و همچنین کتاب های جغرافیای عربستان، متوجه می شویم که این دو جزیره جزء خاک عربستان است نه مصر. طبیعتا از نظر اطلاع رسانی، این امر لاپوشانی شده است. زیرا اسرائیل به این گذرگاه دریایی برای عبور کشتی هایش و رسیدن به بندر ایلات
بسیار نیاز دارد.

3- خروج اسرائیل از این جزایر
اسرائیل پس از پیمان کمپ دیوید، تنها نیروهای نظامی خود را از این جزایر خارج کرده اما آن هم پس از آن صورت گرفت که توافق حاصل شد که کشتی های اسرائیلی با آزادی تمام از آن جا عبور کنند و تنگه تیران نیز به عنوان یک گذرگاه بین المللی شناخته شد و اینگونه عربستان، حاکمیت خود را بر این گذزگاه بسیار مهم از دست داد و این منطقه به منزله دهانه بطری برای بندر ایلات اسرائیل از سمت دریای سرخ است که تنها راه ارتباطی با داخل آن است.

4- پس از خروج اسرائیل
اینگونه به نظر می رسد که اسرائیل خواسته است سلامت و امنیت این ورودی را تضمین کند به گونه ای که بعدها باعث ایجاد هیچگونه مشکلی برای آن نشود و به همین دلیل توافق شد که سازمان ملل متحد این جزیره را به وسیله نیروهای چندملیتی شامل نیروهای آمریکا و مصرآن را اداره کند و یک دفتر برا ی نظارت بر پایبندی تمامی طرف ها در الجزیره تاسیس شد. از آن زمان تا کنون، عربستان حاکمیت خود را بر این منطقه استراتژیک در دریای سرخ از دست داد و حاکمیت اصلی آن در حال حاضر در دست اسرائیل است اما به صورت صوری نیروهای نظامی خود را از آن خارج کرد و نیروهای آمریکایی جایگزین آن ها شدند و در حال حاضر تمام اهداف مورد نظر خود را به دست آورده است و به آسانی کشتی هایش به آنحا رفت و آمد می کنند و از آنجا اسلحه برای جنگ با عرب ها می فرستد و ارتش خود را تجهیز می کند، در نزدیکی مرزهای عربستان. بدون اینکه کسی جرات داشته باشد چیزی در این مورد بگوید.
خلاصه اینکه این دو جزیره عملا جزء مرزهای اسرائیل به شمار می آید بدون اینکه جلب توجه کند.

 

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علی الاجسام العاریات

السلام علی الاجسادالمقطعات

السلام علی الشیب الخضیب

         ما بچه شیعه ها که با هیچکسی سر جنگ نداشتیم و نداریم ولی یک عده تو این دنیا از اول با حق سر جنگ داشتند و دارند هر چی بیشتر با اونها کار نداری بیشتر حمله می کنند کانه یک عده مظلوم گیر آورده اندکه هیچ فریاد رسی هم ندارند ببینید چه فجایعی در عالم بر سر مسلمین و خاص شیعیان می آورند و سوال این است چرا؟مگر مسلمین حق حیات ندارند که بدتر از جنگهای صلیبی سرهای آنها را در پاراچنار و بوسنی و فلسطین و لبنان و عراق و افغان و بحرین و هزار جای دیگر می برند و زن و بچه آنها را در بدر می کنند چون این مسلمین حرف خدا و رسول مکرم اسلام و همه رسل الهی را سر داده اند پس اینها مقل اولیائشان مستحق انتقام یهود و یهودی صفتان هستند اینها می خواهند نام انبیاء را زنده این به مزاق تمدن سرکش و شیطانی غرب اصلا خوش نمی آید و پیشاپیش چنین افرادی مستحق نابودی و کشتار هستند یهود عنود چنان در افکار عالمیان با گوساله سامری خود تأثیر کرده و چنان مردمان ظاهر بین را با با سحره خود فریفته که همه آن مردمان مکازات دست و پا بریدن مردم بیچاره و مظلوم پاراچنار را کمترین تقاص لااله الله آنها می داند وای بر دنیائی که با کثافات خو گرفته باشد و وای بر سران به اصطلاح مسلم که به شراب خواری و زن بارگی رو آورده و در برابر صلیبی ها سر تعظیم فرودآورده و خود را سر سپرده آنها کرده و با پول مسلمین جان مسلمین را می گیرد انما نملی لهم لیزدادوا اثما  

     آهای کفار بدتر ار دد و دیو جانور ,که نه, بدتر از جانور و هان ای نوکران جیره خوار کج اندیشِ بداندیش و آهای دنیای بی رحم مدنیت متوحش  و آهای جاهلیت مدرن و پست مدرن و به قول قرآن کریم آهای غافلان این مهلتهای خداوند به شما برای این است که خودتان را بیشتر غرق در منجلاب توحش و حیوانیت کنید الیس الصبح بقریب ندای همه مستضعفان عالم این است که أین بقیة الله خلاصه روزی خواهد رسید که او خواهد آمد و داد همه مستضعفان و مظلومین و خاصه انتقام حضرت زهرا ( سلام الله علیها ) و انتقام حضرت ابا عبدالله(علیه السلام ) را خواهد گرفت چرا که اراده الهی براین تعلق گرفته است انّ الارض یرثها عبادی الصالحون و تا آن روز ما مومنین و منتظران نیز بیکار نخواهیم نشست و انشاالله آن روز ما در رکاب آن حضرت ندای انتقام ازخون به ناحق ریخته مظلومان را سر خواهیم داد.

       ما چقدر ساده ایم کلمات خدا و رسول و ائمه هدی ( صلوات الله و سلامه علیه )بر اینها اثر نکرد کلام ما که جای خود دارد زیرا به فرموده سیدالشهدا ( علیه السلام ) در روز عاشورا بس است و ختم کلام ما که

استحوذ علیهم الشیطان

تا به حال نام يوم الهدم را شنيده ايد ؟ يوم الهدم يعني روز ويران کردن ...

در هشتم شوال سال 1344 هجري قمري پس از اشغال مکه ، وهابيان به سرکردگي عبدالعزيزبن سعود روي به مدينه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر ، سرانجام آن را اشغال نموده ، مأمورين عثماني را بيرون کردند و به تخريب قبور ائمه بقيع(علیهم السلام) و ديگر قبور هم چنين قبر ابراهيم فرزند پيامبر اکرم ( صلي الله عليه و آله و سلم ) قبور زنان آن حضرت ، قبر ام البنين(سلام الله علیها) مادر حضرت اباالفضل العباس ( عليه السلام )و قبر عبدالله پدر پيامبر و اسماعيل فرزند امام صادق ( عليه السلام )  و بسياري قبور ديگرپرداختند . ضريح فولادي ائمه بقيع (علیهم السلام)را که در اصفهان ساخته شده بود و روي قبور حضرات معصومين امام مجتبي ، امام سجاد ، امام باقر و امام صادق ( عليهم السلام ) قرار داشت را از جا در آورده ، بردند . اما اين اولين حمله آنان به مدينه نبود . آنان در سال 1221 هجري نيز يک بار ديگر به مدينه هجوم برده ، پس از يک سال و نيم محاصره توانسته بودند آن شهر را تصزف کنند و پس از تصرف اقدام به غارت اشياي گرانبهاي حرم پيامبر ( صلي الله عليه و آله و سلم )و تخريب و غارت قبرستان بقيع نمودند .



طبق نقل تاريخي آن ها در اين حمله چهار صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و ياقوت گرانبها و حدود يکصد قبضه شمشير با غلاف هاي مطلا به طلاي خالص و تزيين شده به الماس و ياقوت و ... به يغما بردند . و اين نيز نخستين حمله آنان به مقدسات اسلامي نبود . صلاح الدين مختار نويسنده و مورخ وهابي در کتاب "تاريخ امملکه العربيه السعوديه کما عرفت" بخشي از افتخارات وهابيت در حمله به کربلاي معلي را چينن شرح مي دهد : در سال 1216 اميرسعود در رأس نيروهاي بسياري از مردم نجد و حبوب و حجاز و تهامه و نواحي ديگر به قصد عراق حرکت نمود و در ماه ذي القعده به شهر کربلا رسيد و آن را محاصره کرد . سپاه مذکور باروي شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند . بيشترمردم را در کوچه و بازار و خانه ها به قتل رسانيدند و نزديک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج شدند ، سپس در محلي به نام ابيض گرد آمدند . خمس اموال را خود سعود برداشت و بقيه را به هر پياده يک سهم و به هر سوار دو سهم قسمت کرد .(چون به نظر آنها جنگ با کفار بود)


عثمان بن بشر از ديگر مورخان وهابي درباره حمله به كربلا چنين مي نويسد: "… گنبد روي قبر (يعني قبر امام حسين( عليه السلام)) را ويران ساختند و صندوق روي قبر را كه زمرد و ياقوت و جواهرات ديگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن هاي نفيس و جز آن‌ها يافتند، غارت كردند و نزديك ظهر از شهر بيرون رفتند در حالي كه قريب به 2000 تن از اهالي كربلا را كشته بودند."


جالب اين جاست كه مورخ مزبور نام كتاب خود را "عنوان المجد في تاريخ نجد" گذاشته و از اين وقايع به عنوان نشانه‌هاي مجد و شكوه و عظكت وهابيت ياد كرده است!


اما اين فقط شيعيان و اماكن مقدسه آن‌ها نبودند كه وهابيان آثار مجد و شكوه خود را در آن به نمايش گذاشته‌اند، مكه مكرمه و طائف نيز از حملات آنان در امام نماند. "جميل صدقي زهاوي" در خصوص فتح طائف مي نويسد: "طفل شيرخواره را بر روي سينه مادرش سر بريدند، جمعي را كه مشغول فراگيري قرآن بودند كشتند، چون در خانه‌ها كسي باقي نماند، به دكان‌ها و مساجد رفتند و هر كس بود، حتي گروهي را كه در حال ركوع و سجود بودند، كشتند. كتاب‌ها را كه در ميان آن‌ها تعدادي مصحف شريف و نسخه‌هايي از صحيح بخاري و مسلم و ديگر كتب فقه و حديث بود، در كوچه و بازارافكندند و آنها را پيمال كردند."


سرزدن اين قبيل امور از پيروان محمد بن عبدالوهاب شگفت نيست! تابعان كسي كه همه مسلمانان را كافر و مشرك مي دانست و مكه و مدينه را قبل از آنكه به دست وهابيان بيافتد، دارالحرب و دارالكفر!مي دانست. در كتاب "الدررالسنيه" مي خوانيم:


"وي - محمد بن عبدالوهاب – از صلوات بر پيامبر صلي الله عليه و اله نهي مي‌كرد و از شنيدن آن ناراحت مي‌شد. صلوات فرستنده را اذيت مي‌كرد و به سخت‌ترين وجه مجازات مي نمود.


حتي او دستور داد مرد نابيناي متديني را كه مؤذن بود و صوت خوشي داشت، چون به حرف او گوش نداده، بر پيامبر صلوات فرستاده بود، به قتل رسانند. بسياري از كتب مربوط به صلوات بر پيامبر صلي الله عليه و آله را به آتش كشيد و به هريك از پيروانش اجازه مي داد قرآن را مطابق فهم خود تفسير كند."


محمد بن عبدالوهاب به نوبه‌ي خود در اعتقادات پيرو"ابن تيميه حنبلي" است، كه در قرن هشتم هجري مي‌زيسته است، از ابن تيميه عقايد جالبي نقل شده است. از جمله اينكه او خدا را جسم مي‌دانست! براي ذات مقدس خداوند دست و پا و چشم و زبان و دهان قائل بود! ابن بطوطه جهانگرد معروف در سفرنامه‌ي حود مي گويد: "ابن تيميه را بر منبر مسجد جامع دمشق ديدم كه مردم را موعظه مي‌كرد و مي‌گفت: خداوند به آسمان دنيا مي‌آيد، همان گونه كه من اكنون فرود مي‌آيم! سپس يك پله از منبر پائين مي‌آمد!"


عقايد او آنچنان سخيف و بي‌مقدار بود كه خود اهل سنت وي را به زندان افكندند و در رد او كتب متعددي را به رشته تحرير درآوردند.


اين قطره‌اي كوچك از مرداب اعتقادات و عملكرد وهابيان در طول اين ساليان است. در طول اين دوران دانشمندان زيادي چه شيعه و چه سني به نقد عقايد وهابيت دست زده‌اند و به شبهات گوناگون آنان پاسخ داده‌اند. يكي از شبهات آنان مسأله‌ي بناء بر قبور است. آن‌ها ساختن بنا اعم از مسجد يا غير آن را بر قبر حرام  مي‌دانند. در اين نوشتار سعي مي كنيم پاسخي مناسب به شبهه‌ي مذكور بدهيم. نخست آنكه: اين شبهه‌ي آنان را صريح آيه‌ي 21 سوره كهف دفع مي‌نمايد، كه در خصوص ماجراي اصحاب كهف از قول مومناني كه مي‌خواستند ياد اصحاب كهف را گرامي دارند مي فرمايد: لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِم مَّسْجِدًا (بي ترديد بر روي قبور آنان مسجدي بنا مي كنيم) دوم آنكه: هنگام ظهور اسلام و در دوران فتوحان اسلامي بناهايي بر قبور انبياء گذشته وجود داشت. از جمله مي‌توان به قبر حضرت داوود و حضرت موسي در بيت المقدس اشاره نمود. جالب اينجاست كه خليفه دوم كه طبق نظر اين آقايان از صحابه است و معصوم، خود براي انعقاد پيمان صلح به بيت المقدس رفت و پس از تسلط بر آن شهر، اقدامي در راستاي از بين بردن اين قبور به عمل نياورد…


اما به راستي قومي كه در تاريخ نه چندان طولاني خود، چنان كه از زبان مورخين خودشان شنيديم قرآن‌ها را در خيابان‌ها لگد مال ساختند و در قتل عام پيروان علي( عليه السلام) و ساير خلفا فرقي نگذاشتند و مجد خود را در غارت و قتل جستجو مي كردند، شايستگي اين را دارند كه مخاطب يك استدلال قرآني و يا حتي تاريخي قرار گيرند؟!